Editorial #3 - Αλήθειες...

10 άβολες αλήθειες για το metal κοινό που κανείς δεν λέει

Το metal κοινό είναι περήφανο. Θεωρεί πως διαφέρει, πως είναι “αληθινό”, “αντιεμπορικό” και “συνειδητοποιημένο”. Ότι δεν ανήκει στο σύστημα, αλλά παλεύει απέναντί του. Μόνο που, κάπου ανάμεσα σε merch drops των 80€, influencer metalheads στο TikTok και reunion tours με εισιτήρια των 100€, κάτι χάθηκε. Μπορεί να αγαπάμε τη φάση, αλλά αν δεν κοιτάξουμε λίγο τον εαυτό μας στον καθρέφτη, θα καταντήσουμε γραφικοί. Ώρα να τα πούμε έξω απ’ τα δόντια. Αυτές είναι οι άβολες αλήθειες που όλοι ξέρουμε, αλλά κάνουμε ότι δεν υπάρχουν.

• Όλοι λέμε ότι στηρίζουμε το underground, αλλά κανείς δεν αγοράζει demo. Όλοι έχουμε φίλους που λένε “ρε, εγώ μόνο μικρές μπάντες ακούω”, αλλά όταν βγει ένα DIY split ή μια tape 50 κομματιών, κανείς δεν πατάει “add to cart”. Θα μοιραστούμε link, θα κάνουμε repost, θα ρίξουμε ένα “support the scene bro”, αλλά μέχρι εκεί. Το underground είναι ωραίο, αρκεί να μην χρειάζεται να πληρώσουμε shipping.
  
• Το “true metal” πέθανε τη μέρα που μπήκαμε στο Spotify. Κανείς δεν παραδέχεται ότι γουστάρει το playlist “Metalcore Classics”, αλλά όλοι το ακούτε στο γυμναστήριο. Οι ίδιοι που λένε “μόνο βινύλιο”, έχουν premium συνδρομή και skipάρουν τα intro tracks. Η ψηφιακή εποχή μάς νίκησε· απλώς φοράει μπλούζα Pentagram.
• Το gatekeeping είναι το εθνικό μας σπορ. Κάθε φορά που μια νέα μπάντα ανεβαίνει, κάπου στο internet εμφανίζεται ένας “παλιός” να γράψει “αυτά δεν είναι metal”. Το κοινό που υποτίθεται πως μισεί τα στερεότυπα, έγινε το πιο κολλημένο. Και το πιο ειρωνικό; Οι “νέοι” που έφαγαν hate, γίνονται οι επόμενοι gatekeepers. Κύκλος ζωής. Σαν το circle pit, απλώς πιο βαρετό.
• Λέμε πως δεν μας νοιάζει η εμφάνιση, αλλά όλοι κοιτάμε ποιος φοράει τι μπλούζα. Αν είσαι με μπλούζα Mekong Delta, θα πουν ότι είσαι παππούς. Αν φοράς Ghost, θα πουν ότι είσαι poser. Και αν δεν φοράς τίποτα, θα σε ρωτήσουν “καλά, δεν είσαι metal;”. Το να είσαι “true” τελικά έχει πιο αυστηρό dress code κι από γάμο.
• Όλοι κράζουμε τις μεγάλες μπάντες, αλλά όλοι πάμε στα φεστιβάλ. Η αλήθεια είναι πως θέλουμε το underground να επιβιώσει, αλλά λατρεύουμε τα πυροτεχνήματα και τα τεράστια stages.
• Όλοι λέμε ότι είμαστε ανοιχτόμυαλοι, αλλά ακούμε τα ίδια πέντε άλμπουμ. Λέμε ότι “ψαχνόμαστε”, αλλά η playlist είναι μόνιμα Slayer, Pantera, Metallica, και ίσως ένα κομμάτι πιο νέας μπάντας. Είμαστε οι πιο στατικοί “επαναστάτες” του κόσμου: κολλάμε στις ίδιες μπάντες δεκαετίες, αλλά κράζουμε όσους δεν εξελίσσονται. Το metal αγαπάει το παρελθόν τόσο πολύ, που φοβάται το παρόν.
• Όλοι λέμε ότι δεν μας νοιάζει η δημοσιότητα, αλλά θέλουμε likes στις μπάντες μας. Από το “fuck fame” περάσαμε στο “check our new video clip”. Δεν υπάρχει κακό σ’ αυτό, αλλά ας μη λέμε ψέματα ότι είμαστε υπεράνω. Το underground του σήμερα μετρά views, όχι fanzines. Το νέο DIY είναι το “do it for the algorithm”.
• Είμαστε πιο διχασμένοι απ’ ό,τι νομίζουμε. Death εναντίον black, old school εναντίον modern, metalheads εναντίον core kids, και όλοι νομίζουν ότι οι άλλοι “δεν καταλαβαίνουν τη φάση”. Ενώ στην πραγματικότητα, όλοι ψάχνουμε το ίδιο πράγμα: αλήθεια, ένταση και διέξοδο. Αν το βρίσκεις στα blast beats ή στα breakdowns, δεν κάνει καμία διαφορά.
• Όλοι λέμε ότι “το metal δεν είναι μόδα”, αλλά έχουμε φτιάξει μόδα γύρω του. Streetwear brands, collaborations, limited drops, μπλούζες που κοστίζουν όσο συνολάκια στις βιτρίνες του Κολωνακίου. Το underground έγινε trend, και το trend παριστάνει το underground. Δεν είναι κακό· το παράδοξο είναι απλώς αστείο. Σαν να βλέπεις μπλούζα Dark Angel σε βιτρίνα του H&M.
• Και τέλος, όλοι λέμε ότι “η σκηνή είναι οικογένεια”, αλλά δεν μιλάμε μεταξύ μας στα live. Κάθε συναυλία γεμάτη με άτομα που θάβουν τον διπλανό, κράζουν (“τι κάνει εδώ αυτός ο φλώρος/ποζερού;”) και αποφεύγουν οπτική επαφή. Αν η σκηνή είναι οικογένεια, είμαστε η πιο δυσλειτουργική οικογένεια που υπάρχει.

Αυτό είναι το metal κοινό: γεμάτο αντιφάσεις, πάθος, εγωισμό και υπερηφάνεια. Δεν είναι τέλειο, και δεν χρειάζεται να είναι. Όσο υπάρχει αυτή η ειλικρίνεια, το pit θα συνεχίσει να γυρνάει. Οι άβολες αλήθειες δεν είναι προσβολή· είναι καθρέφτης. Και αν κάτι κρατάει τη φάση ζωντανή, είναι ακριβώς αυτό: ότι μπορούμε να αυτοτρολαριστούμε, να γελάσουμε και να ξαναμπούμε μέσα, με μια μπύρα στο χέρι και τα αυτιά να βουίζουν. Γιατί όσο κι αν το αρνούμαστε, το metal δεν είναι “lifestyle”. Είναι ένας τρόπος να ξεφεύγουμε λίγο από την πίεση της καθημερινότητας.